علمی

دشمن سرسخت کبد

نگاهی به بیماری هپاتیت، علائم و درمان آن

هپاتیت، بیماری‌ای که ممکن است در همان ساعت‌های اول زندگی با نام زردی وارد بدن نوزاد شود، امروزه

جمعیت وسیعی را در سراسر دنیا درگیر خود کرده‌است. طبق آمار سازمان بهداشت جهانی، سالانه حدود

۱.۴ میلیون نفر در دنیا در اثر بیماری هپاتیت چشم از جهان فرو‌می‌بندند. این بیماری که دامن‌گیر کشور‌های

پیشرفته نیز شده‌است چیست و چگونه عمل می‌کند؟

بیماری هپاتیت به طور خلاصه، نوعی التهاب کبدی است. عامل این التهاب در اغلب موارد ویروس هپاتیت است

اما مصرف نوشیدنی‌های الکلی و ضعف سیستم ایمنی نیز از عوامل دیگر این بیماری هستند.

هپاتیت ویروسی

خود به ۶ دسته تقسیم می‌شود: هپاتیت G, E,D,C,B,A.

سه نوعA و B و Cفراگیرتر هستند و انواع D و E کمتر دیده‌ ‌می‌شوند. بیماری هپاتیت، خود به دو دسته‌ی حاد و مزمن

تقسیم می‌شود. هپاتیت حاد دوره‌ی کوتاه‌تری دارد و معمولا دوره‌ی بیماری کمتر از ۶ ماه است اما هپاتیت مزمن بیش

از ۶ ماه در بدن حضور‌دارد.

هپاتیت ویروسی در بدن انسان ۴ فاز را طی می‌کند که فازهای تکثیر ویروس، پرودرومال، ایکتریک و فاز نقاهت شامل

آن می‌شوند.

در مرحله‌ی تکثیر، هیچ علامتی در فرد آلوده دیده نمی‌شود. در فاز پرودرمال ممکن است تهوع، بی‌اشتهایی، خارش

پوستی و خستگی مشاهده شود و ادرار تیره، مدفوع روشن، زردی در بافت‌ها و درد در ناحیه راست بدن از نشانه‌های

مرحله‌ی ایکتریک هستند. در دوره‌ی نقاهت نیز تمام علامت‌های بیماری به تدریج ناپدید می‌شوند.

همه‌ی ویروس های هپاتیت به غیر از هپاتیت ,B از خانواده RNA ویروس‌ها هستند. شایع‌ترین راه انتقال ویروس هپاتیت

A از راه مدفوع-دهانی است. این ویروس اغلب از راه آب و غذای آلوده و یا اشیاء آلوده به مدفوع ویروسی منتقل می‌شود.

در مناطقی که از سطوح رفاهی و اجتماعی خوبی برخوردار هستند، این ویروس کمتر دیده‌می‌شود. اغلب مبتلایان به این

بیماری، کودکان ساکن مناطق محروم هستند.

دوره‌ی کمون

این ویروس حدود ۱ ماه است و در این مدت علائم بخصوصی ندارد اما پس از اتمام دوره‌ی کمون ممکن است

بی‌حالی، تهوع، بی‌اشتهایی، استفراغ و زردی در پوست یا صلبیه چشم مشاهده شوند. کمتر از ۱٪ از مبتلایان به هپاتیت

A دچار نارسایی کبدی می‌شوند. بررسی تست آنتی‌بادی ایمونوگلوبولین (IgM)، اصلی‌ترین راه تشخیص هپاتیت Aاست.

هپاتیتB، نوعی DNAویروس است که غلافی از جنس نوکلئوکپسید آن را احاطه کرده‌است. این ویروس از طریق سرم‌های

طبیعی، ترشحات واژینال، رابطه جنسی، مخاط، بزاق و اشک قابلیت انشار دارد اما از طریق ادرار و مدفوع منتقل نمی‌شود.

استفاده از سوزن مشترک، عامل اصلی انتقال این بیماری است. افرادی که مواد مخدر تزریقی مصرف می‌کنند و یا بیمارانی

که نیاز به تزریق پیاپی خون دارند در معرض این بیماری هستند. همچنین داشتن چندین شریک جنسی نیز احتمال بیماری

را افزایش می‌دهد.

هپاتیت C

شایع‌ترین نوع هپاتیت است و تنوع ژنتیکی گسترده آن، یافتن درمانی با عملکرد بالا را دشوار می‌کند.

ترزیق‌ با سوزن مشترک، رابطه جنسی و انتقال در دوره‌ی پریناتال از اصلی‌ترین دلایل انتقال این ویروس هستند.

دریافت خون از شخص آلوده و پیوند عضو نیز احتمال بیماری را افزایش می‌دهند. این بیماری می‌تواند منجر به فیبروز

کبدی، سیروز و کارسینوم شود.

بیماری

دو نوع ویروس D و E اغلب به صورت منفرد وارد بدن نمی‌شوند بلکه به همراه ویروس‌ B دیده می‌شوند. را‌ه‌های انتقال،

بیشتر اب و غذای آلوده هستند و انتقالی فرد به فرد کمتر دیده میشود.

هپاتیت نوع G در بیشتر موارد در افرادی دیده می‌شود که هپاتیت مزمن B یاC در بدن آنها از قبل وجود داشته‌است و خون

و فرآورده‌های خونی، عامل اصلی انتقال آن هستند. هپاتیت خودایمنی نوعی دیگر از هپاتیت است که عامل آن به درستی

شناخته‌شده نیست اما گفته می‌شود که مصرف دارو‌های ضعیف کننده سیستم ایمنی می‌توانند از عوامل موثر باشند.

هپاتیت الکلی نیز در اثر واکنش‌های اتانول در بافت‌های بدن ایجاد ‌می‌شود. این فرآیند‌ها در نهایت باعث آسیب‌دیدن غشاء

سلول های کبدی می‌شود.

درمان این بیماری

بسته به نوع ویروس متفاوت است.به طور کلی اغلب بیماران نیاز به بستری‌شدن ندارند اما افرادی که

نقص ایمنی دارند یا دچار خونریزی واریس و آسیب کبدی هستند باید بستری ‌شوند و نیاز‌دارند به‌طور مداوم سرم دریافت کنند.

مصرف داروهایی مانند استامینوفن و نوشیدنی‌های الکلی توصیه نمی شود و باید از فعالیت های بدنی شدید پرهیز شود.

برای هپاتیت A وB حاد درمان دارویی وجود ندارد و ویروس پس از مدتی به طور خودکار سرکوب می‌شود. هپاتیت Bمزمن وC نیز

با استفاده از مونوتراپی و اینترفرون پلیگاته مهار می‌شوند. البته درمان با اینترفرون برای افرادی با اختلالات روانی، بیماری

خودایمنی، بارداری و سیروز کبدی ممنوع است.مبتلایان به هپاتیت خودایمنی با استفاده از کورتیکواستروئیدها تحت درمان

قرار می‌گیرند  و افرادی که هپاتیت الکلی دارند نیاز به درمان ندارند و با ترک الکل و تغییر سبک زندگی بهبود می‌یابند.

پریا انوری‌پور

یک نظر

  1. سلام
    واقعا ممنون از مقاله خوبتون
    خیلی مفید بود، ممنون میشم درباره اوتیسم هم مقاله بزارید

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

همچنین ببینید
بستن
دکمه بازگشت به بالا