دانشمند شیمی‌دانی که به‌‌‌دلیل تحقیقاتش در زمینه‌ی پدیده پراش پرتو ایکس جایزه نوبل را از آن خود کرد!

زندگی‌نامه

دوروتی کروفوت در 12 مه 1910 در قاهره به دنیا آمد. جایی که پدرش، جان وینتر کروفوت، در سرویس آموزش مصر مشغول به کار بود. او بلافاصله پس از آن به سودان نقل مکان کرد، جایی که بعداً مدیر آموزش و آثار باستانی شد.
دوروتی در سال 1923 به‌عنوان یک دختر از سودان دیدن کرد و علاقه شدیدی به آن کشور پیدا کرد.
پدرش پس از بازنشستگی از سودان در سال 1926، بیشتر وقت خود را به باستان‌شناسی اختصاص داد. مادرش، گریس مری کروفوت (متولد هود) به‌طور فعال در تمام کارهای پدرش شرکت داشت.
دوروتی کروفوت یک فصل را بین مدرسه و دانشگاه با والدینش گذراند. در آن زمان در جراش حفاری کرد و سنگفرش های موزاییک کشید. او از این تجربه آنقدر لذت برد که به‌طور جدی به فکر کنار گذاشتن شیمی برای باستان‌شناسی افتاد.
دوروتی در حدود 10 سالگی کتاب شیمی حاوی آزمایش‌هایی با کریستال‌ها دریافت کرد و به شیمی و کریستال‌ها علاقه‌مند شد. به‌دنبال این علاقه، او توسط دکتر آ.ف جوزف، یکی از دوستان والدینش در سودان تشویق شد. دکتر به او مواد شیمیایی داد و در طول اقامتش در آنجا به او کمک کرد تا ایلمنیت (یک سنگ معدنی) را تجزیه‌ و تحلیل کند.
دوروتی در پایان دوران تحصیلی خود تصمیم گرفته بود در دانشگاه شیمی و احتمالاً بیوشیمی بخواند.

دوران تحصیل

از سال 1928 تا 1932 به کالج آکسفورد و سامرویل رفت ‌و برای مدت کوتاهی در سال اول، باستان‌شناسی و شیمی را با‌هم ترکیب کرد. او در دوره ویژه کریستالوگرافی شرکت کرد.
در نهایت، با پیروی از توصیه‌های قوی بروئر، که در آن زمان معلم او بود، برای تحقیق در کریستالوگرافی اشعه ایکس قدم برداشت. همچنین این کار را با H.M. پاول، به عنوان اولین دانشجوی تحقیقاتی خود، پس از یک بازدید تابستانی کوتاه از آزمایشگاه پروفسور گلدشمیت در هایدلبرگ آغاز کرد.
او پس از تحصیل در دانشگاه آکسفورد و علی‌رغم فارغ التحصیلی با نمرات خوب، به‌عنوان یک زن، در یافتن کار با مشکل مواجه شد.
سرانجام جی دی برنال از دانشگاه کمبریج، پیشگام زیست‌شناسی مولکولی مدرن، به او فرصتی داد. او دو سال فوق العاده را در کمبریج گذراند، دوستان زیادی پیدا کرد و با برنال مشکلات مختلفی را کشف کرد.
سر انجام دوروتی برای کار با “جی” از آکسفورد به کمبریج رفت. دوروتی کروفوت از این ایده بسیار راضی بود. او سخنرانی برنال در مورد فلزات را در آکسفورد شنیده بود و در نتیجه به‌طور غیرمنتظره‌ای به فلزات علاقه‌مند شد و مسیر خود را پیدا کرد.
در سال 1933، سامرویل به او کمک هزینه تحقیقاتی داد تا یک‌سال در کمبریج و سال‌دوم در آکسفورد برگزار شود. یک‌سال بعد به سامرویل و آکسفورد بازگشت و تا پایان دوران حرفه‌ای خود در آنجا ماند. در آن‌مدت به مجموعه‌ای از اکتشافات درخشان در زمینه زیست‌شناسی مولکولی دست یافت.
او بیشتر عمر کاری خود را به‌عنوان همکار رسمی و مدرس علوم طبیعی در سامرویل گذراند. دوروتی در آن‌زمان، مسئول تدریس شیمی برای کالج های زنان بود.
در سال 1946 به عنوان مدرس دانشگاه و نمایشگر و در نهایت استاد پژوهش ولفسون انجمن سلطنتی شد.

دوران موفقیت

انبوهی از تصاویر پراش اشعه ایکس، محاسبات گسترده و تجزیه و تحلیل زیرکانه به موفقیت دوروتی کمک کرد. در نهایت توانست ساختار پنی‌سیلین و ساختار ویتامین B12 را که پیچیده‌ترین ساختار را در بین تمام ویتامین‌ها دارد، تعیین کند. دوروتی با انجام این کار، جایزه نوبل شیمی سال ۱۹۶۴ میلادی را از آن خود کرد.
پنج‌سال پس از بردن جایزه نوبل و پس از ۳۵ سال کار، هاجکین در سال ۱۹۶۹ توانست ساختار سه‌بعدی مولکول انسولین را کشف کند. در آن‌زمان روش پراش پرتو ایکس بسیار پرکاربرد شد. در نهایت، ابزار اصلی تشخیص ساختار بسیاری از مولکول‌های زیستی گسترده شد. دانستن ساختار این مولکول‌های زیستی مانند دی‌ان‌ای، در پی‌بردن به کارکرد آن نقش بسیار مهمی دارد.
از هاجکین به‌عنوان یکی از پیشروان پژوهش در زیست‌مولکولی به‌وسیله عکس‌برداری پراش پرتو ایکس نام برده می‌شود.

درسا سادت شهروا

منبع۱

منبع۲

همچنین بخوانید