علمی

سرکوب معکوس سیستم ایمنی

دانشمندان راه جدیدی برای معکوس کردن سرکوب ایمنی در تومورها پیدا کردند!!

واژه‌ی تومور برای همه‌ی ما بسیار آشنا و ملموس است، زیرا در اطراف خود بسیاری از افراد را می‌بینیم

که به این بیماری مبتلا شده‌اند و روزگار بسیار سختی را می‌گذرانند. تومور‌ها به دو دسته‌ی خوش‌خیم و

بد‌خیم تقسیم می‌شوند که برای جلوگیری از گسترش آن‌‌ها، سلول‌های ایمنی می‌توانند موثر باشند

اما متاسفانه تومور‌های بدخیم این توانایی را دارند که این سلول‌ها را سرکوب کنند و بقای بیشتری داشته

باشند. به تازگی راهی برای مقابله با این سرکوب کشف شده‌است. اما چگونه؟

تومورهای بد‌خیم می‌توانند با سرکوب سلول‌های ایمنی ضد تومور در مجاورت خود، توانایی بقا و گسترش

خود را افزایش دهند، اما مطالعه‌ای که توسط محققان در دانشگاه کورنل و نیویورک انجام شد، راه جدیدی

را برای مقابله با این اثر سرکوب‌گر ایمنی کشف کرده‌است.

ایمنی

در این مطالعه،

محققان مجموعه‌ای از عوامل ضد سیستم ایمنی را شناسایی کردند که می‌توانند توسط

سلول‌هایی به نام سلول‌های باشگاهی (سلول های کلاب) که مجاری هوایی در شش‌ها هستند، ترشح شوند.

آن‌ها در یک مدل موش مبتلا به سرطان ریه نشان دادند که این سلول‌های کلوبی مانع سلول‌های سرکوب‌گر ایمنی

بسیار قوی به نام سلول‌های سرکوب‌گر مشتق از میلوئید (‏MDSC)‏ می‌شوند، که تومورها اغلب برای کمک به آن‌ها

در فرار از پاسخ‌های ایمنی ضد توموری جذب می شوند.

مهار MDSC ها منجر به افزایش تعداد سلولهای T ضد تومور در محل تومور شد و اثربخشی ایمونوتراپی PD1 تأیید

شده توسط FDA را تا حد زیادی بهبود بخشید.

تومور و سرطان

دکتر ویوک میتال گفت:

” این عوامل ترشح‌شده از سلول کلاب قادر به خنثی کردن سلول‌های سرکوب‌گر ایمنی

هستند که در غیر این صورت به تومورها کمک می‌کنند تا از یک پاسخ ضد توموری موثر فرار کنند.”

این تحقیق بخشی از یک تلاش علمی گسترده در دهه‌های اخیر برای یافتن راه‌هایی برای مهار سیستم ایمنی

در برابر سرطان است. در این تلاش درمان‌هایی مانند “بازدارنده‌های کنترل ایمنی” (‏ICI ها) ‏ارائه شده‌است که

تا حدی اثرات سرکوب ایمنی تومورها را خنثی می‌کند. در سال‌های اخیر، انکولوژیست ها مشاهده کرده‌اند که

تابش یونیزه کننده، که یک درمان استاندارد برای بسیاری از سرطان‌ها است، می‌تواند این سرکوب ایمنی را

خنثی کند و در نتیجه کارایی درمان‌های ICI را افزایش دهد.

آنها با استفاده از مدل موش مبتلا به شایع ترین نوع سرطان ریه ، ابتدا دریافتند که این اثر در دوز متوسط اشعه به

اوج خود رسیده و باعث چهار برابر شدن نسبت ICI- تا 40 درصد شده است. موش‌هایی که تا پایان دوره مشاهده‌ی

دو ماهه بدون تومور زنده ماندند ، تحت درمان قرار گرفتند.

سپس محققان دریافتند که

تشعشع با فعال کردن و تحریک تکثیر سلول‌های کلاب ساکن ریه، که به محافظت و ترمیم

پوشش‌های حساس راه‌های هوایی کمک می کند، این اثر را با کاهش التهاب ایجاد می‌کند.

سلول‌های فعال شده، مولکول‌های مختلفی را ترشح می‌کنند و محققان دریافتند که آن‌ها می‌توانند تشعشع را با

یک “کوکتل کلاب” از هشت مولکول جایگزین کنند و اساسا همان نتیجه ICI را داشته باشند.

آن‌ها همچنین مشخص کردند که این اثر بازیابی ایمنی مولکول‌های سلول کلاب از ممانعت آن‌ها از MDSC ها ناشی

می‌شود که به عنوان مانعی بر سر راه بهبود کارایی ایمونوتراپی سرطان دیده شده‌است. برای تایید ارتباط این یافته‌های

آزمایشگاهی با سرطان‌های انسان، محققان در یک کارآزمایی بالینی از بیماران مبتلا به سرطان ریه به علاوه ICI، به

سرم خون بیماران مبتلا به سرطان ریه نگاه کردند.

آن‌ها مشاهده کردند که

سطح یک مولکول کوکتل کلاب، به طور قابل‌توجهی در بیشتر ‏بیمارانی که پس از درمان بهبود

یافتند، افزایش یافت.

اما در هیچ یک از بیمارانی که نتوانسته اند اشاره کنند که CC10 می تواند به بهبود بیماران کمک کند، افزایش یافته است.

دکتر گائو گفت: ” ما امیدواریم که این مولکول‌های ترشح‌شده قادر به افزایش درمان نه تنها برای بیماران مبتلا به کارسینوم

ریه سلول غیر کوچک، بلکه برای بیماران مبتلا به سرطان‌های دیگر نیز باشند. این مولکول‌ها همچنین ممکن است به

عنوان بیومارکرهای پیش‌بینی‌کننده پاسخ به ترکیب پرتودرمانی و ایمونوتراپی مفید باشند.”

// توضیحات تصویر: تصاویر ایمونوفلورسنت از شش‌های درمان‌شده با اشعه (‏سمت چپ)‏یا بدون اشعه (‏سمت راست)‏.

گردآورنده: مریم جلالی
ویراستاری: مونا اکبری احمدآبادی
مترجم: فاطمه رحیمی

منبع:

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *

همچنین ببینید
بستن
دکمه بازگشت به بالا